آئین مستان

آن شب درون حجره مردی ناله می کرد

با ناله اش خون گریه باغ لاله می کرد

آن شب گلی پژمرده در دست خزان بود

از نیش خاری خسته قلب باغبان بود

پروانه را بال و پری از کینه می سوخت

آن شب دلی از تشنگی در سینه می سوخت

آن شب جواد ابن الرضا در تاب و تب بود

چون جد مظلومش حسین خشکیده لب بود

از تشنگی مرغ دلش فریاد می زد

آتش به دام و دانه ی صیاد می زد

جاری ز جام دیده اش خوناب می شد

مانند شمعی پیکر او آب می شد

با اشک چشمش باغ دین را زنده می کرد

بر گریه ی او همسر او خنده می کرد

در نوبهاران نخل عمرش گشت بی برگ

در نوجوانی همچو مادر شد جوان مرگ

در حال اغما نقش لب رازی مگو داشت

گویی به زهرا مادر خود گفت و گو داشت

می گفت آخر رشته ی عمرم گسستند

آنان که پهلوی تو را از در شکستند

جواد الائمه غریبه

ای مرگ مدد کن که من زار بمیرم  

ای زهر خلاصم کن و بگذار بمیرم

بگذار در این خانه که غمخانه من بود

تنها و غریب از ستم یار بمیرم

بگذار با سوز درون و لب عطشان

یکبار زنم ناله و صد بار بمیرم

بگذار که چون فاطمه هنگام جوانی

در خانه ی در بسته ی خود زار بمیرم

جواد الائمه غریبه

بگذار که بی شیون و آرام شوم آب

 چون شمع که سوزد به شب تار بمیرم

بگذار در این خانه در بسته ی خاموش

 از یار کِشم محنت و آزار بمیرم

بگذار چو مرغی که قفس قتلگه اش بود

 بیگانه و تنها و گرفتار بمیرم

جواد الائمه غریبه

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

من از نفس فتادم

 بر خاک رخ نهادم

او مى زند به مرگم

 لبخند شادمانى

واویلتا واویلا

بر دیده ام ستاره

 در سینه ام شراره

با قلب پاره پاره

 رفتم ز دار فانى

واویلتا واویلا

دردا که گشت با من

 بیگانه یار جانى

با دست خود مرا کشت

 لب تشنه در جوانى

واویلتا واویلا

ای آتش زهر جفا

درقلب من کردی اثر

از سوز جان سوز عطش

در سینه می سوزد جگر

خلصنی یارب خسته ام

از خنده های همسرم

کس ناله هایم نشنود

مشتاق روی مادرم

در بسترم تابیده شد

تصویر عشق فاطمه

خیز ای عمو عباس من

آبی بیار از علقمه

خوش آمدی ای مادر

رنجور من ای قد کمان

مادر ببین مانند تو

من هم غریبم هم جوان

گویی که این آب روان

مهریه زهرا نبود

گویا که این خشکیده لب

زریه زهرا نبود

بِین حجره دست و پا می زد کبوتر، وای من

سوخته از زهر کین بال و پرت آقای من

چشم من می سوزد از این آتش زهر جفا

ای پدر جانم بیا و کن تو گریه جای من

من تو را گفتم که من لب تشنه ام اما چه سود

چون نمی آید صدا از این لب و از نای من

زهر کین روی جگر کرده اثر بابا ببین

آه می سوزد همی از زهر کین اعضای من

صورتم رو به کبودی می زند چون مادرم

مادرم در بین کوچه گشته بٌد همتای من

مادرم بین و در و دیوار لاغر گشته بود

همچو مادر گشته لاغر این تن و پاهای من

این دم آخر تو یاد غربت جدم بکن

از غریب کربلا خوان روضه ای بابای من

هر که خواند هر نمازش را به وقت اولش

بی گمان آید درون نامه اش امضای من

سروده : جعفرابوالفتحی

کفتر قلبم زده پر سوی قبرت یا جواد

کفتر قلبم زده پر سوی قبرت یا جواد

بر مشامم می رسد از بوی قبرت یا جواد

کاش من آیم ببوسم آن ضریح پاک تو

کاش شمعی من گذارم روی قبرت یا جواد

آهوی قلبم به عشق تیر عشقت می دود

صید کن با تیر خویش آهوی قبرت یا جواد

کاسه ی چشم مرا کن جوی عشق و عاشقی

پر بکن از اشک عشق این جوی قبرت یا جواد

بِین حجره ناله می کردی که می سوزد جگر

این کلامت شد برون از توی قبرت یا جواد

سروده : جعفرابوالفتحی